Vanochtend had ik een klein uitje. Ik ging wat schoolwerk voor onze dochter ophalen. Het voelde vertrouwd weer even op de basisschool te zijn. Die lieve en bekende gezichten van de juffen en meesters. De geluiden op het plein.
Het leek bijna als vanouds allemaal, op deze zonovergoten dag.
- Ik hoorde een moeder ventileren dat ze het toch best heel zwaar vond, zo thuis aan het werk met de kinderen.
- Ik hoorde een vader (ik hoop grappend…) roepen dat hij weer naar het ‘house of terror’ moest nu.
- Ik zag een jongetje met een mondkapje dat behoedzaam zijn werkjes zocht in de gymzaal.
- Ik zag kratten met leenboeken buiten, waar ik met plezier even indook.
Zo gewoon, maar toch zo anders. Fijn en bijna ontroerend om in de buitenwereld te zijn, nu de nadruk zo ligt op de binnenwereld – in meerdere opzichten.
Ik dacht ineens aan een tekenopdracht die ik op de middelbare school kreeg: teken het uitzicht uit je kamer, en dan alsof de ramen beslagen zijn. Op één plekje teken je een veeg, waardoor je naar buiten kunt kijken.
Een hoopvolle blik naar buiten.
Ik wens je een goede balans tussen binnen en buiten vandaag. 💙
