Werken, dat zag ik jarenlang als ‘productie draaien’. Niet dat ik het met tegenzin deed hoor, helemaal niet. Ik was zelfstandig tekstschrijver en redacteur, en zorgde voor de noodzakelijke puntjes op de i, zodat een tekst daarna klaar was om uit te geven. Mijn perfectionisme kon ik daar heerlijk in kwijt.
Kan het niet creatiever?
Regelmatig was ik een hele dag linkjes aan het maken in een kennisbank, of ellenlange juridische teksten door aan het nemen op afbreekfoutjes. Prima, dacht ik een hele tijd. Maar ook: het zou toch leuker moeten kunnen, en creatiever?
Op zoek naar mijn creativiteit
Ik besloot me in te schrijven voor een training Storytelling om de creativiteit – die vast wel in me zat; daar was ik van overtuigd – naar buiten te laten komen. Die training sprak me enorm aan. Niet alleen qua inhoud, maar vooral door de manier waarop die inhoud vastgelegd werd: met ‘graphic recording’. Tijdens de bijeenkomst tekende Birgit Smit (zie www.birgitsmit.com) live mee. Ze maakte een prachtig visueel verslag van alles wat tijdens de training gebeurde, dus ook van de input van de deelnemers. Wow, dacht ik meteen, dít is gaaf. Dit wil ik ook!
Stap voor stap
Maar… hoe moet ik beginnen? Mijn werk bestond immers uit tekst, niet uit beeld… Ik vond het bovendien enorm spannend. Zou ik dat wel kunnen? Tegelijkertijd dacht ik: waarom probeer ik het niet uit? Ik besloot met kleine stapjes uit te zoeken om te kijken waar het schip (al dan niet) zou stranden. Ik deed het volgende:
1. Ik verzamelde informatie. Ik vroeg aan Birgit hoe zij was begonnen. Ze gaf me uitgebreide tips en een leeslijst.
2. Ik volgde diverse trainingen en workshops. Ik vond het fijn om er concreet mee aan de slag te gaan, er tijd voor te maken en te zien of het inderdaad bij me zou passen.
3. Ik ging oefenen, oefenen, oefenen. Eerst vooral voor mezelf, ik maakte bijvoorbeeld mijn eigen aantekeningen van een bijeenkomst visueel. Of ik maakte een visueel verslag van een boek dat ik aan het lezen was. Langzaam maar zeker ging ik ook steeds meer voor anderen doen.
4. Ik vertelde mensen wat ik deed, en liet het steeds meer zien. Eerst achterin een zaal bij een bijeenkomst, later meer op de voorgrond. En ik liet op social media (LinkedIn) zien waar ik mee bezig was.
In mijn eigen tempo
Dat alles deed ik in mijn eigen tempo. Met babysteps. Maar wel met als motto: Start before you’re ready. Alles was nieuw, dus ik wilde het allemaal uitproberen. Als ik zou wachten tot het ‘juiste moment’, zou het er waarschijnlijk nooit van komen. Door te laten zien wat ik deed en door de positieve reacties die ik kreeg, groeide mijn zelfvertrouwen. En ik wist ook: iedereen kan het, dus waarom ik niet? Mijn perfectionisme (dat zo van pas kwam bij mijn redigeerwerk) liet ik steeds wat meer los. Er is geen goed of fout!
Luister niet naar angst en perfectionisme
Onlangs las ik het boek Big Magic van Elizabeth Gilbert. Zij laat weten dat ‘angst’ en ‘perfectionisme’ altijd met je meereizen als je iets creatiefs gaat doen. De kunst is niet naar ze te luisteren, en ze op de achterbank te laten zitten, terwijl jij zelf creatief bezig bent. En dan gebeuren er grootse dingen. Een prachtig beeld, vind ik.
Na alle stapjes in mijn eigen tempo, was het vorig jaar tijd voor een volgende stap: ik richtte Kom tot de kern op, mijn bedrijf in visuele communicatie. Iedere opdracht is weer spannend, en iedere keer weer komt er angst naar boven. Maar daar luister ik niet al te veel naar. Ik richt me vooral op het plezier, met Pippi Langkous in mijn achterhoofd: ‘Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan.’
Visueel communiceren: doe je mee?
Inmiddels geef ik ook workshops en trainingen in visueel werken. Kom je ook kijken wat visueel en creatief werken jou kan brengen? Je bent van harte welkom!
Dit blog is ook verschenen op de website van Management Support.